Psychologia odchudzania.Część pierwsza

Dlaczego tak trudno wytrzymać nam na diecie? Czy to kwestia tylko silnej woli?

 

Nie walcz!

Pierwszym podstawowym błędem w odchudzaniu jest złe nastawienie. Niemal każdy, kto się odchudza, walczy

z kilogramami, toczy ciężki bój by przejść niewzruszenie obok ulubionej czekolady, „morduje” się na siłowni – jednym słowem traktuje własne ciało jak największego wroga. A nie o walkę chodzi, czy też o oszukiwanie samych siebie - następną postawę wśród recydywistów w odchudzaniu. Bo na nic się zdadzą solenne przysięgi, że tym razem nie tkniesz czekoladowych lodów, jeśli naprawdę za nimi przepadasz, ba, wręcz nie wyobrażasz sobie życia bez nich. Nie planuj więc diety, w której masz pewność, że nie wytrwasz nawet tygodnia. Jeśli kochasz ziemniaki, to nie eliminuj ich całkowicie

z diety, co najwyżej ogranicz je. Ważne, abyś wybrała sobie tylko parę takich ulubionych pokarmów, bez których faktycznie nie dasz rady wytrwać na diecie.  Podobnie jest z aktywnością fizyczną. Nie cierpisz biegać, to nie zmuszaj

się do tego, wybierz taki sport, który lubisz, w przeciwnym razie, zmusisz się do biegania dwa czy trzy razy i będziesz mieć dość.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

Wracając do diet. Na zbyt restrykcyjnej diecie, gdzie grzechem jest chociażby spojrzenie na kostkę czekolady,  napięcie związane z ciągłym odmawianiem sobie jest tak duże, że często dochodzi do tak zwanego efektu tamy. A wtedy gdy już „dorwiemy” tę czekoladę znika ona w całości, a kolejna jest już też w zasięgu wzroku i czeka ją podobny los. A po takim odstępstwie od diety, którego już nie możemy sobie wybaczyć, dieta się kończy. Bo często osoby odchudzające się działają na zasadzie wszystko albo nic. Albo trzymam się diety ( ze wszystkimi nakazami i zakazami) albo nie. A wtedy każda chwila słabości z czekoladą kończy dietę i folgujemy sobie na całego. Tama, którą zbudowaliśmy pęka.

A w diecie wcale nie chodzi o odbieranie sobie wszelkich przyjemności i katowanie ciała i duszy w imię przyszłej szczupłej sylwetki. Wręcz przeciwnie, własnego ciała trzeba słuchać, ale na początku musimy się tego nauczyć.

 

Fałszywy głód

Pierwsza lekcja słuchania własnego ciała to odróżnianie głodu prawdziwego (fizycznego) od fałszywego. A czym jest fałszywy głód? To interpretowanie emocji płynących z ciała jako sygnał głodu. Wynika to z tego, że osoby otyłe nie potrafią zróżnicować emocji (złości, stresu, smutku). I w tym też sensie oszukują same siebie, jedzenie nie jest już dla nich potrzebą fizjologiczną, a staje sie oszustwem emocji.

Czyżby więc to emocje ich tuczyły? W zasadzie tak, te zajadane smutki czy przegryzane złości. W końcu głód podszywa

się pod niemal wszystkie emocje, a osoba otyła zamiast te emocje nazwać, wyrazić i poradzić sobie z nimi, zajada je.

W takim razie jak odróżnić głód emocjonalny od fizycznego? Ten pierwszy jest bardziej gwałtowny, to naprawdę silna chęć aby natychmiast coś zjeść, z kolei głód fizyczny narasta stopniowo, systematycznie, poznamy go przez poczucie pustki w żołądku i burczenie w brzuchu.  Głód emocjonalny występuje pomimo właśnie zjedzonego posiłku, i to całkiem sytego, a prawdziwy głód odczujemy dopiero po paru godzinach od obiadu.

 

Pułapek na diecie jest znacznie więcej, aby je poznać zapraszam na drugą cześć artykułu o psychologii odchudzania.