Poskromić złość.

Krótki trening panowania nad emocjami.

 

Każdy ma prawo się złościć, nie ma w tym nic złego, co jednak gdy wybuchy złości zdarzają się nam zdecydowanie

za często i z tego powodu cierpimy nie tylko my, ale i nasi bliscy?

 

Konwersja uczuć

Każda emocja niesie za sobą jakieś znaczenie i trzeba to znaczenie odkryć, aby przejąć nad daną emocją kontrolę.

Bo nawet złość, mimo swej wybuchowej natury, poddaje się kontroli.

Znaczenie złości jest nieco zakamuflowane, po pierwsze dlatego, że złość ulega często wyparciu lub zaprzeczeniu,

bo nie jest społecznie akceptowana. Dzieci uczy się przecież, że nie ładnie jest się złościć. A więc uczymy się, najczęściej nieświadomie, zastępować złość inną emocją, bardziej akceptowalną. Po drugie, złość nigdy nie jest pierwotnym uczuciem, ale emocją drugorzędną.

Co oznacza, że nikt nie ulega złości od razu, najpierw pojawiają się inne emocje.

I to właśnie te emocje trzeba odkryć, aby własną złość zrozumieć. Przykładowo, maż zwraca uwagę żonie, że zupa jest niedoprawiona, komentarz był niewinny i czysto informacyjny, po prostu brakowało pieprzu, żona za to wpadła w istny szał, wykrzykując, żeby sobie sam gotował, albo wracał do mamusi. Skąd ta raczej nieadekwatna reakcja? Złość w istocie była reakcją na ocenę i urazę, to, na co żona była wyczulona i co ją raniło. Nie  chcąc przyznać się przed samą sobą, że boli ją ocenianie, a do tego krytyka, reaguje złością.

Inny przykład, gdy cudem unikamy stłuczki na drodze, bo kolejny niedzielny kierowca nie potrafi wziąć zakrętu

nie ścinając go, wściekamy się i krzyczymy, ale pierwszą reakcją nie był wcale gniew, a strach. Byliśmy przekonani,

że w nas uderzy, i dopiero na bazie strachu zrodził się gniew i niecenzurowane słowa.