Opowiedz mi plotkę, a powiem Ci kim jesteś.

I mam na myśli nie tylko cechy zakompleksionej osobowości, ale nawet narodowość plotkarza. Bo okazuje się, że niektóre narody (oczywiście na potrzeby artykułu trzeba dokonać pewnych generalizacji) plotki lubią w myśl zasady: lepiej, żeby mówiono o tobie nawet źle, niż żeby nie mówiono wcale (Ameryka).W oczach amerykanów, osoba nie znająca najgorętszych ploteczek i nie rozsiewająca ich wszem wobec, uznawana jest za mało towarzyską i dziwnie skrytą, powściągliwą, a nawet snobistyczną, no bo jak to tak nie podzielić się z sąsiadem pikantną plotką o drugim sąsiedzie zza płotu. Zdecydowanie bardziej zdystansowani Anglicy, plotki oceniają negatywnie i nie afiszują się tak z nimi, choć plotkować kochają. Inne nacje plotek nie uznają, w przekonaniu, że plotka „zabija” tego, który ją wypowiada  i tego, który jej słucha (Izrael).

​

Bo plotka to rodzaj wirusa, który mnoży się i mutuje w domysłach i zazdrości, a typowy nosiciel plotką pragnie poprawić własne samopoczucie, czasem wykorzystuje ją do samoobrony, innym razem do manipulacji a nawet zastraszenia.

Po co sieje tego wirusa? Bo przez chwilę, czasem nawet dłuższą chwilę, to jego się słucha, to on jest w centrum zainteresowania, plotka daje mu też szanse na zaspokojenie pragnienia uznania społecznego. Jednak plotka to broń obosieczna, bo im bardziej na kogoś „nadajemy” tym bardziej zdradzamy jak niskie mniemanie mamy o sobie. Co więcej, po treści plotki można wywnioskować z czym ma problem sam plotkarz. Na skutek projekcji, która polega na przypisywaniu innym ludziom własnych nieakceptowanych myśli, uczuć i tendencji, plotkarz zdradza swój świat wewnętrzny: ukryte żale, lęki, dezaprobatę, całą gamę emocji a nieraz i  fantazje. Jak twierdzi Klaus Thiele-Dohrmann, autor książki „Psychologia plotki”, plotkarz czerpie przyjemność z obnażania innych ludzi, bo sam żyje w strachu przed odkryciem własnej osoby, obmawiając innych ucieka w ten sposób od bezpośredniej konfrontacji, bo tak naprawdę boi się ich oceny.

 

Kiedy wzrasta zapotrzebowanie na plotkę?

Gdy brak nam wiedzy o kimś lub o czymś, i bardzo chcemy tę lukę informacyjną wypełnić (patrz. plotki np. o sąsiadach).Gdy jesteśmy niepewni i potrzebujemy zbudować otoczkę z plotki, aby coś zrozumieć, to stąd mówi się, że

w plotkach tkwi ziarno prawdy. Ale prawdy często niezrozumiałej, a następnie zmienionej przez fałszywą otoczkę plotki.

Po plotki sięgamy gdy chcemy sobie poprawić nastrój i samopoczucie, to stąd popularność plotkarskich serwisów typu Pudelek, który uwaga, plasuje się w połowie drugiej dziesiątki najczęściej odwiedzanych witryn w Polsce! Bo przyjemnie jest wiedzieć, że tym sławnym i bogatym też jest w życiu źle, że związki im się rozpadają, że przytrafiła im się wpadka czy też, że w dalszym ciągu walczą z nadwagą lub (o radości) z cellulitem.

 

Siła plotki jest wielka, potężniejsza od prawdy -  jak wynika z badań niemieckiego Instytutu Maxa Plancka (zainteresowanych odsyłam do przeprowadzonych przez naukowców eksperymentów). Ludzie kochają tanią sensację,

o czym świadczyć może nakład i poczytność Faktu. Bo plotka służy również rozrywce wzbudzając silne emocje.

Siłą plotki jest to, że osobę z którą plotkujemy obdarzamy specyficznym zaufaniem, to ona właśnie zostaje wtajemniczona w sprawę, to z nią budujemy atmosferę poufności. Jest to rodzaj nagrody i wyróżnienia społecznego.

 

I kończąc zasłyszanym cytatem: „Nie znam nikogo, kto przyznałby się, że jest plotkarzem. I nikogo, kto nie lubiłby poplotkować”, myślę, że nie byłoby plotkarza, gdyby nie było kogoś, kto z chęcią by tej plotki wysłuchał.