Uwięzieni w poczuciu winy i powinności.

O destruktywnej sile przekonań.

 

Magiczne „chcę”

 

Większość z nas wierzy w magiczne pojęcie powinności, którym jest przekonanie: „Jeżeli czegoś wystarczająco mocno pragnę (chcę),

i uważam, że jest to słuszne czy ogólnie akceptowane, i oczywiście szczerze próbuję to osiągnąć to powinno to nastąpić. A jeśli nie nastąpi to mam prawo (powinienem) być zdenerwowany.”

 

Jaki jest skutek takiego „magicznego” myślenia? W przypadku porażki, gdy wcześniej naprawdę byliśmy przekonani,

że powinno nam się powieść, czujemy tzw. niezdrową złość. Czyli złość, która zawiera w sobie frustracje i przekonanie,

że to przez kogoś nie mogę czegoś osiągnąć, że coś mi przeszkodziło. To tak jakbyśmy zakładali, że wszechświat jest istotą myślącą i do tego uparł się, żeby właśnie nam pokrzyżować plany. Rodzi to oczywiście poczucie niesprawiedliwości, i właśnie to przekonanie, ta myśl „to niesprawiedliwe”, „nie powinno tak być” powoduje cierpienie emocjonalne.

Na pewno każdy z nas był w sytuacji, gdy dążąc do celu poniósł porażkę, ale równocześnie był świadomy, że wielu osobom, które również dążyły do tego celu, się nie powiodło. Ale jakże inaczej ta porażka smakuje w pojedynkę, gdy wszystkim wokół się udało, a nam nie, jakże silne jest w nas wówczas poczucie złości, frustracji i….niesprawiedliwości!

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

 

 

 

Ślepy zaułek porażki

Tak naprawdę to samo słowo „porażka” zasługuje na bardziej wnikliwą analizę. Bo czymże w istocie jest porażka? Totalną klęską, czy może jedynie niepożądanym rezultatem, wynikiem, którego nie chcieliśmy? Jeśli klęską, to niemal odbiera nam to szansę, a na pewno ją utrudnia, na to by ponownie spróbować, na to by znaleźć motywację do działania.

Jeśli jednak spojrzymy na porażkę z perspektywy niechcianego wyniku, to możemy dostrzec związek przyczynowo skutkowy swoich działań, a więc także i powody tego, że nam się nie powiodło. Jest to najskuteczniejszy i najszybszy sposób uczenia się na błędach.

 

Thomas Edison po pięciotysięcznej nieudanej próbie znalezienia właściwego włókna do żarówki został zapytany przez dziennikarza:

„czy te pięć tysięcy porażek nie powinno wystarczyć, by potwierdzić to, co wszyscy uważają za niemożliwe?”

Edison odpowiedział mu to, że to nie było pięć tysięcy porażek, to było pomyślne odkrycie pięciu tysięcy sposobów, w jaki nie należy budować żarówki.

 

Dziś, mogę pracować, pisać do późna w nocy, bo Edison nie poddał się, i po 10 000 prób odniósł sukces.

Także zachęcam Was, aby tzw. porażkę traktować jak Edison, czyli jako nic innego jak tylko wskazówkę właściwego kierunku dla tych, którzy chcą się uczyć.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

​

Wieczny nieudacznik

 

Często jednak zamiast nauki, z „porażki” wypływają nasze najgorsze przekonania o samych sobie. No bo, kto zawsze ponosi klęskę jak nie nieudacznik, wieczna ślamazara, która za cokolwiek się weźmie to i tak „wyjdzie jak zawsze”?  Ludzie potrafią katować się takimi myślami,

a żeby z tych myśli jeszcze coś konstruktywnego wypływało. Niestety, nic oprócz silnych negatywnych emocji i poczucia winy.

Gdy nazywamy samych siebie nieudacznikami, i gdy myślimy o sobie jako o przegranym człowieku, to automatycznie blokujemy też

w sobie zdolność uczenia się na własnych błędach.

 

Zresztą, czy naprawdę popełnienie pomyłki czy nieodniesienie sukcesu, czyni z nas głupich nieudaczników? Czy może porażka jedynie potwierdza, że jesteśmy omylnymi istotami ludzkimi?

Czy są w świecie obiektywne powody, byśmy zawsze otrzymywali to, czego chcemy? Czy może rządzi nami magia powinności,

a złość niepowodzenia utwierdza w przekonaniu, że nam się należało, że zasłużyliśmy? Bo czy kiedykolwiek widziałeś kogoś, włącznie

z Tobą, kto czułby się źle, rozgoryczony czy winny a jednocześnie uważał, że wszystko było tak, jak być powinno?

​

Zauważasz u siebie takie destruktywne przekonania, utrudniają Ci one cieszenie się życiem, frustrują w pracy? Napisz, na pewno da się je zmienić.