O czym myślą ludzie? I jak to wpływa na ich życie?

Bo w życiu mamy to czego bardzo pragniemy albo czego bardzo się boimy….

 

Ludzie mają najdziwniejsze myśli, takie do których boją się przyznać nawet przed samymi sobą. I wcale nie świadczy

to o jakimś zaburzeniu psychicznym.

„Zaklnę głośno w kościele”, „wskoczę pod pociąg”, „rzucę się  w przepaść”, „uduszę kota”, „zrobię komuś krzywdę”-

to przykłady myśli zupełnie zdrowych ludzi (jak pokazują badania), nigdy nie leczących się psychiatrycznie. Każdemu z nas przechodzą przez głowę podobne myśli, i tak jak przychodzą tak i odchodzą. I tak naprawdę nie tak ważna jest treść naszych myśli, ale waga jaką tym myślom przypisujemy. Bo problem zaczyna się właśnie wtedy, gdy uwierzymy, że jesteśmy w stanie urealnić tę najdziwniejszą czy najstraszniejszą z myśli. To jest zalążek obsesji, a może nawet nerwicy natręctw, gdzie zamazuje się granica między tym co myślimy, a tym co robimy. Dla takiej osoby pomyśleć oznacza zrobić, a przynajmniej być na to gotowym. I tak świeżo upieczona matka zaczyna wierzyć w to, że naprawdę jest w stanie zrobić swojemu dziecku krzywdę, zaczyna chować noże w kuchni, tak na wszelki wypadek, żeby nie kusiły, zaczyna nawet wątpić w miłość do dziecka, a przede wszystkich w siebie jako człowieka. Myśli się mnożą, pojawia się coraz więcej wątpliwości i spekulacji, „ a jeśli, a może, a gdybym tak jednak…”

Wtedy nasze własne myśli zaczynają nam przeszkadzać, nabierają dziwnej mocy i stają się myślami natrętnymi, wydawałoby się niezależnymi od naszej woli. A im człowiek chce dalej od nich uciec, tym szybciej dopadają, im bardziej próbujemy o nich nie myśleć, tym mocniej nacierają i atakują. Tak jak w pewnej opowieści o uwięzionym człowieku, który skrępowany sznurami za wszelką cenę starał się uwolnić z więzów. Im bardziej się szarpał i napinał tym bardziej sznur go krępował, im bardziej starał się rozerwać tym ciaśniej sznur przylegał. W momencie, kiedy przestał walczyć sznury opadły.

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Umysł lubi się uzależniać od natrętnych myśli, życie chorego przenosi się wówczas ze świata realnego w świat wewnętrzny, gdzie nieustannie toczy się walka, gdzie ścierają się chęci z wątpliwościami. A każde zwątpienie (w siebie, w terapie) staje się pożywką w tym błędnym kole natrętnych myśli.

 

A więc myśli mają wtedy moc, kiedy się na nich skupiamy. Zapadło mi głęboko w pamięć zdanie, że w życiu mamy to, czego bardzo pragniemy, albo to, czego bardzo się boimy. Dlaczego się tak dzieje? Bo intensywnie o tych rzeczach myślimy, a to o czym myślimy tego doświadczamy, można by nawet pójść dalej: to na czym się skupiamy, to pomnażamy. Wielu psychoterapeutów podziela ten pogląd, odwołując się w swoich rozważaniach nawet do biblijnego Hioba, który miał powiedzieć: „To czego się bałem, sam przywołałem”.

A więc, czy wystarczy myśleć w określony sposób i o konkretnych rzeczach, aby kreować własne życie? I, czy sposób w jaki podchodzimy do naszych problemów nie utwierdza nas często w tych problemach?

 

Wśród moich pacjentów zauważam często jedną rzecz, o wiele łatwiej przychodzi im określenie, czego w życiu nie chcą, a nie potrafią powiedzieć i skoncentrować się na tym czego w tym życiu chcą. Więc jednym z pierwszych kroków jakie podejmuję w terapii jest określenie celu, ale w sposób pozytywny, czyli właśnie odpowiedzenie sobie na pytanie czego w życiu chcesz, a nie czego nie chcesz.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Myślimy o czymś nieustannie, a jeśli nie myślimy to po prostu zasypiamy albo jesteśmy mistrzami medytacji. To o czym myślimy to tylko i wyłącznie nasz wybór, a jeśli to nasz wybór to zawsze można go zmienić. I to jest podstawa wielu terapii, zdolność zanegowania i zmieniania myśli, które nam przeszkadzają. To my decydujemy jakie przekonanie będą nam towarzyszyły w życiu, czy „inni chcą mnie jedynie wykorzystać” czy „na świecie są ludzie godni zaufania”. Te dwa przekonania będą zupełnie różnie kształtowały nasze doświadczenia. Bo to co sądzimy o sobie, innych ludziach i życiu, staje się dla nas prawdą. A czy Ty wierzysz, że w dużej mierze sam tworzysz wiele sytuacji w Twoim życiu? Czy bierzesz odpowiedzialność za swoje myśli i ich skutki?

 

Na podsumowanie słowa Louise L. Hay z „Możesz uzdrowić swoje życie”:

 „Każda po­wstała w nas myśl tworzy naszą przyszłość.
Każdy z nas tworzy swoje doświadczenia dzięki własnym myślom i uczuciom.
Myśli i wypowiedziane słowa kreują nasz los.”