Jak się leczy anoreksję?

 

Anoreksja to nie chęć bycia szczupłym i nie można zostać anorektyczką (anorektykiem) jedynie z powodu odchudzania

i dbania o sylwetkę. To poważne zaburzenie, bo anorektyk odmawia sobie jedzenia z innych powodów, niż osoba odchudzająca się. Dla niego jedzenie bądź niejedzenie to forma siły i przejęcia kontroli nad sobą - własnym ciałem i wyglądem.

W leczeniu anoreksji stosuję się m.in. terapię rodziną, bo niestety niewygodną prawdą jest, że anoreksję „nabywamy ”głównie w domu rodzinnym. To specyficzne relacje wewnątrz rodziny są podłożem anoreksji, m.in. nadopiekuńczość rodziców, wikłanie dziecka w konflikty między rodzicami, kiedy to musi opowiedzieć się po jednej ze stron oraz obciążanie go emocjami z tego konfliktu, których nie jest w stanie udźwignąć.

Znaczącą rolę odgrywa matka anorektyczki, która jest często osobą bardzo wymagającą i surową. Z reguły perfekcjonistka, która pragnie mieć „idealną” córeczkę, zabiera jej autonomię i zawsze wie lepiej od niej. Ubezwłasnowolnia ją do tego stopnia, że to ona wybiera, z kim ma się przyjaźnić, jakie studia wybrać, a nawet jakie ubrania ma nosić. Symbolicznie, anorektyczka odmawia sobie jedzenia, tak jak jej matka odmawiała jej miłości, ciepła, bliskości – tego emocjonalnego pokarmu. A gdy dziecko żyje dla rodziców, spełnia ich ambicje i cele, to w końcu gubi się w tym wszystkim, nie wie czego pragnie, bo do tej pory spełniało wyłącznie oczekiwania innych. Wreszcie też chce mieć nad czymś  kontrolę-  na przykład nad własnym ciałem. Chora osoba i jej rodzina musi poznać te mechanizmy dlatego kluczową rolę w leczeniu odgrywa psychoterapia rodzinna.

Anoreksja to również problem emocjonalny. Chorzy przeżywają bardzo silne emocje, których nie rozumieją, stąd ciągle napięcie, które potrafią rozładować tylko za pomocą wymiotów ( wymiotowanie emocjami) bądź przeczyszczając się.

A są po tym już tak zmęczeni, że nie mają już sił na odczuwanie prawdziwych emocji.

Osoby cierpiące na zaburzenia odżywiania (nie tylko anoreksja, ale też bulimia), czują silną niechęć, a nawet nienawiść

do swojego ciała, do samych siebie. Dlatego na terapii, często grupowej,  ćwiczą przemawianie do tej części siebie, której nienawidzą, którą chcą zniszczyć. Ale za nim wybiorą terapię problem muszą dostrzec. Niestety sama waga, powiedzmy 39 kg, nie stanowi dalej problemu stąd konieczne działanie rodziny.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

​

Leczenie anoreksji  - Kroki

1. Przyznanie się do choroby (przed samym sobą i rodziną)

Z reguły chory nie dostrzega problemu, stąd konieczna jest interwencja rodziny a nawet przymusowe leczenie.

 2.Ustalenie leczenia

a) pobyt na oddziale terapii zaburzeń odżywiania ( w skrajnych przypadkach przymusowe dokarmianie)

b)psycholog, psychiatra, dietetyk, lekarz

c) leki wspomagające (przede wszystkim leki przeciwdepresyjne i przeciwlękowe, z powodu zaburzeń towarzyszących anoreksji)

      3. Zmiana środowiska (zamiana szkoły, pracy )

1. Wybór psychoterapii

Najpierw terapia indywidualna (psychoterapia psychodynamiczna lub psychoterapia poznawczo – behawioralna), następnie terapia grupowa i koniecznie rodzinna !

 

Podczas terapii pacjenci m.in. uczą się wyrażania swoich emocji i potrzeb, odróżniania sygnałów płynących z ciała

(kiedy jestem głodna), poznają swoje mocne i słabe strony, przechodzą trening rozwiązywani problemów, pracują nad samooceną, akceptacją siebie i zmianą zniekształconego postrzegania własnego cała, w końcu docierają do źródła swoich problemów.

 

Anorektyk bardziej boi się życia niż śmierci i nie potrafi wziąć odpowiedzialności za własne życie. Dlatego w terapii uczy się przede wszystkim samodzielnie mierzyć z życiem.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

2. Grupa  wsparcia dla chorujących na anoreksje i bulimię

Kilka praktycznych rad dla pacjentów:

• Regularnie uczęszczaj na terapię (mimo gorszych dni czy chwil zwątpienia, które zawsze mają miejsce , gdy dokonujemy ważnych zmian w życiu, nie poddawaj się, terapia jest długa bo zajmuje od momentu rozpoznania około 5 lat, więc przygotuj się na wzloty i upadki  i cały czas pracuj nad motywacją)

• Staraj się nie przygotowywać posiłków, nie rób zakupów i nie gotuj.

Niech rodzina Cie w tym odciąży, a Ty nie narażaj się na pokusę przeliczania kalorii.

• Staraj się jeść regularne posiłki

• Nie jedz w samotności

• W miejsce dawnych diet i głodówek, znajdź sobie hobby, który przyniesie Ci radość i odprężenie

• Staraj się nie rozmawiać o jedzeniu