Jak radzisz sobie z problemami?

Perspektywa problemu zmienia się w momencie realnego zderzenia z daną sytuacją, często to co w naszych oczach wydawało się nie do przeżycia, w momencie gdy już się dzieje uruchamia nasze zasoby i naprawdę sobie radzimy. Widzę to w codziennej pracy z ludźmi, człowiek ma naprawdę niesamowite zdolności adaptacyjne. Czasem bywa to również przekleństwem, akceptujemy na przykład najdziwniejsze relacje i układy i nie wychodzimy na przykład z toksycznego związku. 
 Ludzie często boją się jak to będzie, gdy ktoś bliski im odejdzie, gdy sami zachorują -  czyli bardzo realne i życiowe lęki, a zapominają, że mają swoje mechanizmy obronne, że mogą sobie zaufać i „jakoś” dadzą radę, raz lepiej raz gorzej, ale przetrwają to, a wszystko kiedyś i tak przeminie, w tym i ich cierpienie. 
Do problemów można mieć wiele różnych postaw: „Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni” (osobiście nie zgadzam się, ale może komuś taka właśnie postawa pomaga), „Skoro istnieje problem to jest też jego rozwiązanie” (czego szukamy z pacjentami w terapii) lub „Usuń ze swojego słownika słowo problem i zastąp słowem wyzwanie. Życie stanie się nagle bardziej podniecające i interesujące”
– Albert Camus. Jak najbardziej uważam, że słowa i nasz dialog wewnętrzy ma ogromne znaczenie, jednak dalej, nie jestem przekonana czy naprawdę każdy problem może być wyzwaniem?
„Z kamieni rzucanych ci po drodze pod nogi, zbuduj schody, które poprowadzą cię jeszcze wyżej”– Miguel de Molinos. Pracuje dużo z ludźmi, i mimo, że ten cytat jest piękny i taki pozytywny, to wydaję mi się, że nie każdy potrafi takie schody zbudować, jednym trzeba pokazać, z innymi zacząć taką budowę, a będą i tacy, którzy absolutnie kamieni nie zobaczą w perspektywie budulca, a więc i możliwości dla siebie. Oczywiście wynika to z różnych historii tych ludzi i również z nich samych.
A w jakich kategoriach Ty myślisz o swoich problemach? I czy Ci to bardziej pomaga czy szkodzi w życiu?