Jak nauczyć dziecko by samo spało?

Konkretne techniki dla mam.

Z reguły na początku śpimy razem ze swoim maleństwem. Jest to wygodniejsze z powodu karmienia, mamy mniej obaw

i lęków, w ten sposób dajemy również okazje do wyspania się młodemu tacie. Jednak, przychodzi taki moment, gdy już należy nauczyć dziecko spania we własnym łóżeczku, we własnym pokoju.

Jest to moment kryzysu, ale kryzysu w sensie zmiany. Burzymy dziecku pewien ustalony już porządek, co oczywiście

na początku będzie powodowało złość i lęk, ale robimy to dla dobra jego, jak i własnego.

Oczywiście nie ma tu jakiś sztywnych reguł, że musi być to po takim a takim okresie, każde dziecko, ale i matka są inne

i mają różne potrzeby. I nie ma na przykład sensu na siłę dziecko odkładać do łóżeczka, kiedy jego mama jest wręcz cała przelękniona tym pomysłem.

Z drugiej strony pamiętajmy, że im dłużej dziecko śpi z mamą, tym bardziej się do tego przyzwyczaja, a więc i trudniej będzie go potem tego oduczyć. Co więcej, nie zapominajmy również o młodym tacie, który i tak już czuje się (siłą rzeczy) odsunięty na drugi plan. Spotyka się niestety w dalszym ciągu wiele par, które nie śpią razem, nawet 2 lata po narodzeniu dziecka. Jest to sytuacja niezdrowa dla rodziny, a przede wszystkim dla małżeństwa i wzajemnych kontaktów między partnerami.

Nauka spania

Są różne metody na to by dziecko spało samo, mniej lub bardziej drastyczne, wszystkie przypominają trochę rodzaj treningu i tak jest poniekąd. Jednak pamiętajmy, że nie jest to żadna kara dla dziecka, że ma spać samo. Oczywiście „odbieramy” mu pewien rodzaj bliskości, do którego było już przyzwyczajone, ale to nie znaczy, że mniej je kochamy. Żadnej krzywdy mu nie wyrządzamy, przeciwnie, wiele dzieci gorzej śpi w jednym łóżku z rodzicami. Jest im często po prostu niewygodnie, duszno, budzi je pochrapywanie taty itd.

Z reguły jednak to mamy mają problem z rozstaniem się na noc ze swoją pociechą. Są pełne obaw, czy oby dziecku nic się nie stanie, kiedy ich przy nich nie będzie. Jest to zupełnie naturalne, szczególnie przy pierwszym dziecku.

Technika usypiania

Nauka samodzielnego spania trwa średnio do 2 tygodni, i w zależności od wieku dziecka, jego oporu i stopnia przyzwyczajenia się do spania z mamą, bywa łatwiejsza lub trudniejsza, zawsze jednak wymaga wyjątkowej cierpliwości i konsekwencji rodziców. Na początku dziecko uprzedzamy, że teraz będzie spało samo, zakładamy, że ma już swój pokój i łóżeczko, które dobrze zna, na przykład

z popołudniowych drzemek. W pierwszy wieczór nauki samodzielnego spania, usypiamy dziecko tak jak to miało miejsce do tej pory, czyli np. czytamy bajeczkę, całus na dobranoc i wychodzimy z pokoju. Jeśli słyszymy, że maluch jest niespokojny, wyszedł z łóżka itp., to kładziemy go z powrotem od łóżka, ewentualnie przypominamy, że teraz jest noc, i jest to pora snu. Możemy też przy nim posiedzieć, zanim się nie uspokoi lub nie zaśnie, ale wówczas, siedzimy na krzesełku obok łóżka, nie odzywamy się do dziecka i nie nawiązujemy z nim kontaktu wzrokowego. Jeśli maluch próbuje z nami porozmawiać to ostatni raz przypominamy mu, że jest to pora snu

i potem już się nie odzywamy. Jeśli wychodzi z łóżka, kładziemy go z powrotem i tak aż do skutku. Bardzo ważne jest, aby przez cały czas mama była spokojna, nie pokazywała dziecku swojego lęku, zmęczenia czy poirytowania.

Rytuał snu

Rzeczą bardzo istotną jest, aby dziecko chodziło spać o tej samej porze i nie ważne jest, że naszego malucha rozpiera energia

i najchętniej szalałby do 21. Pora między godziną 18:00 a 20:00 jest dobra na sen dla dziecka. Pamiętajmy przy tym, że drzemka musi być wówczas odpowiednio wcześniej, koło godzin 14 do 16.

Najlepiej, gdy czas położenia dziecka spać, poprzedzony jest stałymi rytuałami, które są również sygnałem dla dziecka, że oto nadchodzi pora spania. A więc kąpiel, posiłek, bajeczka albo uspokajająca muzyka. Taka pora wyciszenie dla dziecka. Gorąco polecam stosowanie muzyki relaksacyjnej, szczególnie u dzieci, które są niespokojne, mają kłopoty z zaśnięciem lub budzą się wiele razy w ciągu nocy. Rytuał snu pomaga też dziecku rozróżnić porę nocy od pory dnia. A jako, że jest to stały element dnia, jest również ważny dla jego poczucia bezpieczeństwa.

Częste budzenie się w nocy

Co zrobić, gdy dziecko śpiąc już samo we własnym pokoju, często budzi się w nocy? Na pewno nie zapalamy światła i nie bierzemy go na ręce, wchodzimy natomiast cicho do pokoju, szeptem przypominamy mu, że teraz się śpi, możemy również usiąść przy jego łóżeczku

i nie odzywając się poczekać aż zaśnie. Nigdy nie kładziemy się koło niego. A więc siedzimy spokojnie, nie patrzymy nie dziecko. Gdy wstanie, chcąc przytulic się do nas, spokojnie odkładamy je do łóżeczka (dalej się nie odzywamy). Jest to na pewno trudne dla rodzica, budzi wiele emocji i wręcz nieodpartej chęci przytulenia i ukojenia malucha, ale musimy być konsekwentni!

Jeśli dziecko dalej często się przebudza ( już po okresie nauki samodzielnego spania), należy ustalić, co mu tak naprawdę w tym śnie przeszkadza. Czy może czegoś się boi? Może ma koszmary? Na pewno należy wtedy ograniczyć oglądanie bajek przed snem, często za dużo w nich bodźców i dziecku trudniej się potem wyciszyć.

Na koniec bardzo ważna rzecz. Gdy wprowadzamy jakąkolwiek zmianę w życiu naszego dziecka, czy to uczymy je samo spać, czy sadzamy po praz pierwszy na nocniku, pamiętajmy, żeby na taką zmianę wybrać spokojny okres w życiu dziecka, niech w tym czasie nie doświadcza innych poważnych zmian. Nie róbmy tego także w czasie różnych kryzysów rodzinnych, śmierci kogoś bliskiego, konfliktów czy zaraz po przeprowadzce w nowe miejsce.

W zależności od wieku dziecka jak i jego indywidualnych cech, możemy napotkać różne trudności. Każde dziecko jest inne i wymaga trochę innego podejścia. Dlatego zachęcam Was drogie mamy do dzielenia się swoimi doświadczeniami i sukcesami wychowawczymi.