Hipnoza- siła sugestii?

Hipnoza- siła sugestii czy może coś więcej?

Po co w ogóle stosuje się hipnozę? Pewnie większość z nas odpowiedziałaby z humorem, że hipnoza stanowi świetne tło thrillerów i horrorów. Rytualne morderstwo, wyparte wspomnienia z dzieciństwa, które główny bohater odkrywa na nowo, aby rozwikłać serie tajemniczych zbrodni. Ewentualnie hipnozę kojarzymy z odtwarzaniem dawnych, zatartych wspomnień, nawet tych z poprzednich wcieleń (?) Ale jak to ma właściwie pomóc i czemu służyć?

Hipnoza w leczeniu.

Dzięki hipnozie może „skontaktować się” z naszą podświadomością, w której to niejednokrotnie zakodowane są różne przekonania, o których nie chcemy myśleć, a są one źródłem problemu, który staramy się rozwiązać świadomie. Jeśli nie dotrzemy do tych głębokich przekonań, rozwiązanie problemu może stać się niemożliwe. Gdyż często jest tak, że nasza świadomość i podświadomość prowadzą nas w zupełnie odmiennych kierunkach. Tak więc, hipnoza ma szerokie zastosowanie w leczeniu zaburzeń nerwicowych i lękowych, ale również w uzależnieniach, w astmie, w zaburzeniach depresyjnych, emocjonalnych, zachowania, a co ciekawe także jako pomoc w nauce. Ostatnio coraz szerzej stosowana w nauce języków obcych. Hipnozę stosuje się również w walce z bólem, techniki autohipnozy popularne są na przykład w szkołach rodzenia. Hipnoza nie daje oczywiście tak długotrwałych rezultatów jak farmakoterapia, bo działa o połowę krócej niż silny lek przeciwbólowy, ale dla pacjenta chociażby na oddziale onkologicznym, którego żołądek, na co dzień obciążany jest całą masą leków, stanowi doskonała alternatywę kontroli bólu bez skutków ubocznych.

Czy hipnoza to siła sugestii?

Tak, ale nie tylko, bo to umiejętnie podana sugestia w połączeniu z podatnością na nią. Umiejętnie, czyli m.in. nie w formie przeczącej, gdyż nasza podświadomość nie rozumie słowa „nie”. Aby doszło do stanu hipnozy konieczne jest również spełnienie paru warunków. Nasze ciało i umysł powinny być w stanie relaksu, pole uwagi musi zostać zawężone, czyli m.in. zmniejszeniu ulega zainteresowanie otoczeniem, a zwiększa się świadomość doznań wewnętrznych. Ci, którzy nie potrafią tak przekierować swojej uwagi, nie są też (teoretycznie) podatni na hipnozę. Stąd też nie stosuje się hipnozy u dzieci, i u części chorych z zaburzeniami koncentracji. Ale to nie koniec warunków. Jeśli osoba jest wyjątkowo krytycznie nastawiona na stan hipnozy, obawia się jej, nie ma zaufania do osoby wprowadzającej ją w trans lub też paradoksalnie, chce za bardzo, również pojawiają się problemy z przejściem w trans hipnotyczny. Tak więc, bardzo dużo zależy od jej woli i chęci współpracy.

I tutaj właśnie pojawia się meritum artykułu. Czy w przypadku braku zdolności do wejścia w hipnozę, wspomnianych zaburzeń koncentracji, czy niewystarczającej sugestii hipnotyzera, można wprowadzić osobę w stan hipnozy?

Pokazy hipnotyczne.

Jeśli ktokolwiek z Was, był na tak zwanych pokazach hipnozy to na własne oczy przekonał sie, że można, że wola człowieka nie ma wówczas żadnego znaczenia. Czy osoba jest krytyczna czy też nie, czy wierzy w zjawiska hipnozy, czy charakteryzuje się jakimikolwiek predyspozycjami do wejścia w hipnozę.

Na naszych oczach poważany profesor nauk humanistycznych kica po scenie jak zając, a jego szanowna małżonka prowadzi ożywioną dyskusję z przybyszem z innej planety. Sam hipnotyzer stoi natomiast na ciele wątłej kobiety wygiętej w łuk pomiędzy dwoma krzesłami. Jedno stanowi podparcie dla jej szyi, drugie dla stóp (tzw. most kataboliczny). Wytrzymuje ona jego ciężar, kości się nie łamią. Niczego oczywiście nie jest świadoma, a po wybudzeniu, nic nie będzie pamiętać. Wielu to przeraża, i słusznie. Inni zaś zaśmiewają się do łez z kicającego profesora i jakoś nie zastanawia ich skąd ta moc nad drugim człowiekiem, no bo chyba nie z siły sugestii.

Ewentualnie podobne stany (halucynacje, urojenia, zmiany osobowości) mogą wystąpić w głębokim transie hipnotycznym, ale do tego zdolne jest tylko 10 % ludzi i to po mniej więcej trzeciej sesji hipnotycznej, a nie po jednym pstryknięciu palcami przez hipnotyzera, bo i takie są pokazy hipnozy scenicznej.

Mało przekonywujące są też argumenty hipnotyzerów, że jakoby osoby te ulegają sile ich autorytetu, albo po prostu

„są podatne”. Ale, na co konkretnie? Na pstryknięcie palcami? Na sugestie, które hipnotyzer w ogóle nie wypowiedział?

Hipnoza demonstrowana w taki estradowy sposób nie ma nic wspólnego z hipnozą w rozumieniu medycznym, czy psychologicznym. Nie wiem nawet, czy to co się dzieje z tymi ludźmi można nazwać hipnozą. Dla mnie ich odmienne stany świadomości mają inne źródło niż tylko słowa hipnotyzera. Inna jest też „selekcja” osób, które wezmą udział w pokazie. Już sam ten fakt powinien wzbudzać wątpliwości, bo hipnotyzer dobiera swoje medium badając jej pole magnetyczne. Jest to tak zwany test podatności, jak go nazywają w „branży”. Oczywiście podkolorowany, aby był jeszcze bardziej widowiskowy, ale sedno pozostaje. Wygląda to w ten sposób, że hipnotyzer podchodzi do osoby, obwodzi dłońmi wokół jej sylwetki i następnie wykonuje ruch jakby chciał ją popchnąć. Gdy osoba odgina się jakby pod wpływem naporu powietrza, będzie dobrym medium i brana jest do pokazu. Widziałam też próbę, gdy osoba jakby osuwała się pod wpływem rąk hipnotyzera, który oczywiście nie dotknął jej. W tym momencie każda zdroworozsądkowa osoba powinna się zreflektować. Co to było?! Bo hipnoza tak nie działa! I czemu część ludzi nie może być medium? Na pewno nie chodzi o ich podatność na sugestie czy ewentualne zaburzenia koncentracji.

Hipnoza jest dla wielu kontrowersyjna, bo tak naprawdę nieznana, w dodatku nie mamy pewności gdzie przebiega granica między światem cielesnym, duchowym a nawet tym metafizycznym, o które ociera się hipnoza. Zjawiska transu hipnotycznego są dla nas tak obce i dziwne, a zarazem spektakularne, że zarówno nas fascynują jak i przerażają. Na pewno zaś pozostawiają z różnymi pytaniami, na które może warto sobie odpowiedzieć.