Grzechy rodziców cz.II

Grzechy rodziców cześć 2

Druga część artykułu o sztuce wychowania i bycia dobrym rodzicem.

Grzech główny - brak czasu

Dla dziecka, i to w każdym wieku, należy mieć czas. Rzecz oczywista. Wydaje się, że problem braku czasu i jego konsekwencje najbardziej uwidaczniają się, gdy dziecko wchodzi w okres dojrzewania, a więc jest „zbuntowanym” nastolatkiem. Bo gdy małemu dziecku nie poświęca się dość czasu i uwagi to maluch próbuje tę uwagę na siebie zwrócić: zachowuje się niegrzecznie, używa brzydkich słów - jak tylko odkryje, w jaki wspaniały sposób przyciągają one uwagę rodzica. Ale gdy nie mamy czasu dla nastolatka to on nie tylko zachowuje się „niegrzecznie”, ale po prostu oddala się od nas.

Wtedy to już jest ostatni dzwonek przypominający, że musimy poświecić czas na rozmowę i po prostu na bycie ze swoim dzieckiem. Pisząc ROZMOWA nie mam na myśli pytań w stylu: „Co było w szkole?” lub „Odrobiłeś już zadanie?”. To w ogóle nie jest rozmowa, a raczej rodzaj przesłuchania i kontrolowania, w oczach dorastającego człowieka. Pisząco czasie i rozmowie mam na myśli CZAS na rozmowę o rzeczach WAŻNYCH.

Zastanówcie się (rodzice nastolatków) czy znacie marzenia swoich dzieci? Ich pragnienia, obawy i rozterki? I nie mówcie, że i tak by nie powiedziały. Pomyślcie, czy kiedyś je o to pytaliście? Lub, jak często to robicie? Czy też wasza rozmowa sprowadza się tylko do ODPYTYWANIA i sprawdzania, jak to ma miejsce niestety w większości rodzin.

„A twój kolega dostał 5…” – jak się tworzy poczucie niższości

Skąd u dorosłego, wykształconego człowieka poczucie, że jest gorszy od innych i ciągły lęk, że ta „gorszość” wyjdzie na jaw i wszyscy zobaczą, jaką to jest niekompetentną i głupią istotą? Skąd obawa, że nie zostanie zaakceptowany w nowym środowisku, lub też jego szczere przekonanie, że tylko on popełnia w życiu takie głupie błędy? Większość z nas nosi w sobie takie lęki i przekonania, o różnym natężeniu, a ich wytworzeniu sprzyjały PORÓWNYWANIA do innych, tych „lepszych”, właśnie w okresie dzieciństwa. Zdecydowanie rodzice mają tendencję do porównywania swoich dzieci między sobą: a to, że mój Krzysiu chodził już w tym a tym wieku, a pierwsze słowo wypowiedział już…itd., do niestety brutalnych porównań, tych skierowanych już do własnego dziecka typu: widzisz, jak ta dziewczynka ładnie gra, jak byś się bardziej postarał też byś tak mógł. Lub też: „dostałeś 4, dobrze, a Twój kolega dostał 5 prawda?”. Niektórzy psycholodzy mówią nawet, że takie porównania są formą przemocy wobec dziecka, gdyż tak silny i destruktywny ma to na nie wpływ! Dlaczego? Mimo, że żadna mama nie mówi własnemu dziecku, że jest gorsze (bo przecież wcale tak nie myśli), to dziecko właśnie w taki sposób odbiera porównania. Myśli, że tylko ono jest takie nieudane. Idealizuje przy tym inne osoby i nie zdaje sobie tak naprawdę sprawy, że inni osiągnęli coś po prostu cięższa pracą, wydaje mu się, że przyszło im to łatwiej niż jemu. Stąd też, już potem u dorosłego człowieka, niezdrowe przekonanie typu: „Jeśli zrobię coś doskonale dobrze, jestem tak samo dobry, jak inni.”

Inną rzeczą jest, że zazwyczaj rodzice przenoszą własne poczucie niższości na dzieci (oczywiście nie jest to świadome).

Tak naprawdę dotykamy tutaj problemu komunikacji miedzy bliskimi sobie ludźmi. Bo przecież, rzadko mówimy sobie,

że cieszymy się po prostu z obecności tej drugiej osoby, z tego, że jest, że istnieje. Najczęściej poświęcamy jej uwagę, gdy zdarzy się coś szczególnego, gdy np. dziecko wygra konkurs, dostanie najlepsza ocenę w klasie itd. Czy taka postawa nie kształtuje poczucia, że jestem coś wart dopiero jak osiągnę sukces?

„Bądź po mojej stronie”

Ileż to razy, słysząc o nieporozumieniu czy nieprzyjemnej sytuacji w szkole, w której nasze dziecko było zamieszane, zbyt szybko oceniliśmy sytuacje i postawiliśmy surowy werdykt wobec własnego dziecka?

Często w sytuacjach niejasnych lub przy których nie byliśmy obecni, a jedynie wiemy o nich z czyjejś relacji, zbyt szybko wydajemy negatywny osąd o własnym dziecku. Niestety część z rodziców jest bardziej skłonna uwierzyć człowiekowi obcemu, nauczycielowi lub innemu rodzicowi, niż własnemu dziecku. Na dodatek, w takich konfliktowych momentach, zbyt często poddajemy w wątpliwość słowa naszych dzieci, dopytujemy po kilka razy czy oby na pewno było tak jak relacjonuje, czy nic nie ubarwiło na swoją korzyść itd. Nie bronimy dziecka wtedy, gdy oczekuje naszego wsparcia, nie ufamy, gdy właśnie wszyscy wokół w niego zwątpili.

Oczywiście, że może ono zawieść nasze zaufanie, z pewnością popełni niejeden błąd w życiu, ale czując nasze wsparcie, jest duża szansa, że z problemem przyjdzie do nas, zaufa nam i poprosi o pomoc.

O grzechach i grzeszkach wychowawczych można pisać ( i pisze się) książki. Myślę, że zdecydowanie za mało jest natomiast publikacji o tym, jak dobrze układają się relacje między rodzicami i ich dziećmi, jak dobrze rodzice radzą sobie z różnymi problemami, jak wspólnie pokonują trudy a różne doświadczenia życiowe zbliżają ich do siebie. Czyżby takich pozytywnych doświadczeń było tak mało, że się o nich nie pisze? Czy może nie dostrzegamy ich tak wyraźnie jak wszelkich problemów?