Grzechy rodziców cz. I

Grzechy rodziców -

o niewłaściwych metodach wychowawczych i ich konsekwencjach w życiu dziecka.

O wiele łatwiej jest zostać rodzicem niż nim BYĆ!

Grzech 1. Jeden klaps to nie bicie

Przecież każdemu mogą puścić nerwy, gdy dziecko drze się w niebogłosy, a do tego jeszcze w miejscu publicznym,

czyż nie tak? Jednak, co przekazujemy dziecku, tym jednym, wydawałoby się niewinnym klapsem? Że ma się uspokoić?

W jego myśleniu na pewno NIE! Ono właśnie zaobserwowało wyjątkową rzecz: gdy się kogoś rozłości lub zrobi się coś złego, to należy tą osobą uderzyć! Tak to widzi dziecko. Uczymy je, że gdy się jest sfrustrowanym to można zastosować przemoc! Dziecko też się złości, frustruje i przeżywa szereg innych emocji, z którymi jeszcze nie potrafi sobie poradzić, nie wie jak właściwie je odreagować,

a rodzice takim postępowaniem pokazują mu niewłaściwy sposób. Stąd miedzy innymi dziecko, które przeżywa jakieś problemy, to na przykład bije inne dzieci w przedszkolu. Tak próbuje radzić sobie ze złością, bezradnością czy nawet lękiem.

Bardzo poruszyło mnie stwierdzenie telewizyjnej Superniani, że tłumaczymy dziecku świat bijąc go, czyli próbujemy wpoić mu reguły, zasady poprzez klapsy, kiedy dziecko się do nich nie stosuje.

Bicie narusza godność drugiego człowieka, po za tym budzi bunt i chęć rewanżu. Jak my czulibyśmy się gdyby nas ktoś uderzył? I czemu myślimy, że dziecko odczuwa to inaczej?

Grzech 2. Musisz zjeść wszystko, co masz na talerzu

Dziecko można zachęcać do zjedzenia obiadu, ale nigdy nie zmuszać! Nie można używać jedzenia, jako kary czy nagrody, bo dziecko może w przyszłości tak samo postępować wobec siebie, a to z kolei może prowadzić do zaburzeń odzywania (np. otyłości). Niektóre osoby, nawet w wieku dojrzałym dalej czują się zobowiązane do tego, aby zjeść wszystko, co im nałożono i nie potrafią odmówić nawet, jeśli nie mają na coś ochoty.

Nic się nie stanie jak dziecko nie zje raz obiadu (oczywiście nie pozwalamy mu potem podjadać słodyczy, tylko lojalnie zapowiadamy, że zje coś dopiero na kolacje), bo czy my, dorośli, zawsze mamy ochotę na zjedzenie całego posiłku?

Mówicie, że macie niejadka. A pozwólcie mu samemu wybrać, co chce zjeść. Oczywiście, nie mam tu na myśli zupełnie wolnego wyboru, bo pewnie maluch wybrałby na obiad lody czekoladowe. Zapytajcie go na przykład tak: co byś chciał, dziś na obiad, kurczaka z sałatką czy pulpeciki w sosie pomidorowym? Chodzi o to, aby dziecko czuło, że podejmuje decyzję, że ma wybór, chociażby był on tylko iluzoryczny. Dziecko też chętniej zje danie, które wcześniej sobie przygotowało. Ale triki z „niejadkami” to już na inny artykuł.

Grzech 3. Bardzo ładnie, ale….

Ogólnie mamy jakąś taką tendencję do wyszukiwania wad, niedociągnięć czy pomyłek, a w stosunku do własnego dziecka to już chyba nagminnie. Oczywiście, za tą postawą kryją się dobre intencje, bo chcemy przecież, aby nasze dziecko ciągle się rozwijało i dążyło do ideału. Ale czy wiecie, że statystycznie chwalimy dzieci dwukrotnie rzadziej niż je krytykujemy!!

A nawet jak już pochwalimy to niemal zawsze musi być to „ale”: ale mógłbyś tutaj troszkę poprawić, bo wyjechałeś

za linię; ale jak byś zmienił kolor to ..itd.

Co to za chwalenie i czy naprawdę rysunek musi być perfekcyjny, aby nasze dziecko zasłużyło na nagrodę, jaką jest pochwała rodzica?

Czego się tak boimy w chwaleniu dziecka? Że je zepsujemy, że spocznie na laurach? Według mnie, nikłe szanse. A jeśli chcemy dziecko nauczyć czegoś, pokazać, że można coś zrobić inaczej, czy nawet lepiej, to zróbmy to w sposób, który nie odbiera dziecku jego pochwały.

Mówmy naszych dzieciom (jak najczęściej), że są mądre, kochane, że zrobiły coś w sposób wyjątkowy. Budujmy w nich wiarę w siebie i w swoje możliwości. Niech wskazywanie błędów, nie będzie jedyną metodą wychowawczą.

Niestety jest jeszcze wiele innych błędów wychowawczych, od miłości warunkowej, niekonsekwencje i brak stawiania dziecku granic po, moim zdaniem, grzech główny jakim jest brak czasu dla dziecka. Te zagadnienia chciałabym omówić w kolejnych artykułach. Gdyż będąc świadomi istnienia tych błędów, możemy części z nich uniknąć, a inne po prostu naprawić. Każdy ma prawo do błędów i każdy ma prawo do niewiedzy. Niestety, za rodzicielstwo i wychowanie nie odpowiada instynkt, jak to jest u zwierząt, rodzicielstwa trzeba się nauczyć.

Spotkałam się kiedyś, ze stwierdzeniem, że dziecko wystarczy po prostu kochać. Nie do końca się z tym zgadzam. Uważam, że miłość jest najważniejsza, ale niestety niewystarczająca, aby wychować dobrego, mądrego człowieka. Wpadamy czasem w różne „pułapki” wychowawcze, i mimo, że chcemy jak najlepiej, to nie zawsze udaje nam się z nich wybrnąć. Kierują nami różne stereotypy, wzorce z naszych rodzin, od własnych rodziców czy trendy w wychowaniu (mam tu na myśli np. bezstresowe wychowanie). Często po prostu brak nam wiedzy, dlatego myślę, że edukacja rodziców na temat rozwoju i wychowania dzieci w połączeniu z miłością byłaby takim złotym środkiem na tej trudnej drodze kształtowania młodego człowieka.