Większość z nas nosi w sobie przekonania, dotyczące pewnych grup ludzi, a to, że „rudzi” są fałszywi, grubi leniwi a nauczyciel to już rozpoznanie, a nie zawód. Takie stwierdzenia budzą silne emocje, a to dlatego, że nie dość że są generalizacjami to jeszcze stereotypami. Szczególnie dużo takich stereotypów spotykamy na temat osób otyłych. Nie ma sensu ich tutaj przytaczać, chciałabym się natomiast zastanowić czy oprócz ogólnych społecznych przekonań, czy też stereotypów, istnieją realne różnice między osobami otyłymi a szczupłymi pod względem ich cech osobowościowych?

 

Z reguły odbieramy osoby pulchne jako bardziej miłe, przyjazne czy radośniejsze, i badania potwierdzają, że osoby grubsze są bardzo emocjonalne, empatyczne i wrażliwe na drugiego człowieka. Ale przez tę swoją wrażliwość łatwo je również urazić i zranić, szczególnie, jeśli przykra uwaga dotyczy ich tuszy. Niestety zaokrąglone boczki wcale nie oznaczają wesołego usposobienia, gdyż grubaski tak naprawdę cały czas noszą w sobie bardzo negatywny obraz siebie, często mają niską samoocenę i nie zauważają swoich zalet, których mają naprawdę wiele!

Główną ich zaletą jest to, że jeśli się w coś angażują to robią to całymi sobą, poświęcają czas, i całą swoją energię. Widzimy to często na przykładzie ich rodzin, gdzie zazwyczaj pulchniejsze mamy dbają o każdego członka rodziny wręcz przesadnie, zawsze chętnie służą pomocą, działają we wszelkich kołach czy spotkaniach rodzicielskich. Takie osoby są ciepłe i delikatne w kontakcie, nikogo nie chcą urazić, są lubiane i obdarzane zaufaniem, to ktoś taki z kim można „wódkę pić i konie kraść”.

Niestety, wystarczy czasem jedno spojrzenie w lustro, aby grubasek zupełnie zapomniał ile jest wart. Chowa się wtedy i izoluje od świata, lub też staje się agresywny. Próbuje dodać sobie w ten sposób trochę pewności siebie. Wydaje się wówczas silny, nieustępliwy, wręcz apodyktyczny. I to takie zachowanie kojarzy nam się z wredną, „grubą babą” zza pocztowego okienka. A ona po prostu próbuje przetrwać wśród szczęśliwych chudzielców, którzy nie mają tego „tłuszczowego problemu” co ona, atakuje słowem, po to by poczuć się lepiej, i rozładować tę ogromną frustracje.

Jej siła to jedynie maska, pod którą kryją się głębokie pokłady lęku. Podobnie jest u osób chudych, one również odczuwają lęk i niepokój względem osób o przeciętnej wadze ciała.  Tylko, że chudzielec w swoim lęku, nie sięgnie po jedzenie, aby się choć trochę uspokoić, ale raczej straci apetyt i sięgnie po papierosa. I taka między nimi różnica, a oboje cierpią, głównie z powodu presji otoczenia, uważając swoją wagę za coś niepożądanego i wstydliwego. Szczególnie grubaski żyją w przekonaniu, że rodzina się ich wstydzi, natomiast chudzi mają pretensje, że ich problemy są lekceważone w dobie choroby cywilizacyjnej jaką już stała się otyłość, w czasie gdy tak naprawdę wszyscy chcą być szczupli.

Nawet w tym artykule „łapię” się na tym, że więcej miejsca poświęcam grubaskom. Dlaczego?

Bo to oni z reguły przychodzą do gabinetu z problemami wynikającymi właśnie z ich tuszy, to oni jednak wydają się mniej szczęśliwi.

 

Wracając do różnic, z czego wynika fakt, że grubaski są bardziej towarzyskie od chudzielców?  Oczywiście zapominamy tutaj o stereotypie oschłego i małomównego chudzielca, bo to na szczęście jest tylko stereotyp.

Przeanalizujmy sytuacje: grubasek idzie na przyjęcie, jest wśród obcych sobie ludzi, i za nic w świecie nie chce im podpaść. Nie przeżyłby sytuacji gdyby ktoś publicznie wytknął mu jego tuszę. Co więc robi? Sam śmieje się z siebie, a to „że je na przyjęciu tyle co wróbelek, a wiadomo, że wróbel je tyle ile waży” itd. Uprzedza w ten sposób ewentualne uwagi innych. Co więcej, czuje się wręcz zobowiązany do zabawiania innych, no, bo przecież oni „poświęcają” czas tak brzydkiej i w ogóle nieciekawej osobie. Grubasek myśli, że musi sobie zapracować na sympatie, dlatego też m.in. dostosowuje się do innych, rozbawia, staje się dowcipnym prześmiewcą, a w końcu i doskonałym kompanem, duszą towarzystwa i osobą o „niesamowitym dystansie do siebie i własnej tuszy”. Ale na ile jest to rzeczywisty dystans do siebie, a na ile próba zabezpieczenia się, a więc swego rodzaju mechanizm obronny?

 

Oczywiście, nie mówię, że tak zachowuje się każda pulchniejsza osoba. Sytuacja się zmienia gdy jesteśmy „wśród swoich” lub też gdy osoba należy do, nazwijmy ją, grupy „olewniczek”, a więc akceptuje do pewnego stopnia swoje ciało, a jej tusza nie wpływa znacząco na jej psychikę i zachowanie.

 

Na pewno nasuwają się nam jeszcze inne specyficzne cechy grubasków i chudzielców, ja w różnych badaniach odnalazłam takie: osoby grubsze mają lekką tendencję w kierunku ograniczania samodzielności swoich dzieci; w większym stopniu niż chudsi akceptują sprawy seksualne, oraz co intryguje mnie wyjątkowo: grubaski są bardziej zainteresowane postępem technicznym.

Jak Wy zapatrujecie się na te ciekawe odkrycia naukowców?