Współczesny dylemat kobiet.

Orgazm łechtaczkowy gorszy od pochwowego? Jak osiągnąć ten lepszy? Czemu ja mam gorszy, coś ze mną nie tak, coś z moją budową ciała? To często pojawiające się pytania.

A ja pytam: czy uważasz, że dla Twojego związku lepszy jest orgazm pochwowy?  Nie zrozumcie mnie źle, jeśli para odczuwa, że potrzebuje zmiany dominanty orgazmowej

(z łechtaczki na pochwę), a kobieta nie odczuwa satysfakcji z obecnego współżycia, to  oczywiście niech ćwiczą i „budzą” wrażliwość pochwy. Mięsień Kegla tylko czeka aż zaczniemy go napinać, zaciskać, na 5, potem 10 sekund itd. (skądinąd ćwiczenie to oczywiście polecam nie tylko dla zwiększenia doznań seksualnych). Podobnie popularny ostatnio trend w fitnessie tzw. shagging, łączony nawet z elementami jogi, po to aby nasze ciało było sprawniejsze i przygotowane na doznania płynące z różnych ciekawych, wręcz fikuśnych pozycji seksualnych. Oczywiście, wyćwiczmy lepszy seks.

Mnie jednak bardziej nurtuje kwestia, dlaczego ta kobieta nie potrafi czerpać przyjemności

z obecnego rodzaju orgazmu, z pieszczot i ogólnie z każdego kontaktu seksualnego

z partnerem. Przecież tak naprawdę, uruchamiają się wtedy wszystkie mechanizmy (naczyniowe, mięśniowe, gruczołowe) sprzyjające dojściu do orgazmu, a z biegiem czasu również do orgazmu pochwowego.

Chcę odwrócić trochę Waszą uwagę od aspektu cielesnego, a poruszyć kwestie związane

z relacjami, uczuciami i komunikacją w Waszym związku. Bo to nie ciało sprawia, że tyle par nie odczuwa przyjemności z seksu, że kobiety mówią o udawanym orgazmie, a mężczyźni zamartwiają się wymiarami przyrodzenia, gdyż widzą, że ich partnerka nie odczuwa takiej przyjemności, jaką chcieliby ją obdarzyć.

 

Często popadamy z jednej skrajności w drugą. Albo ciało i seksualność człowieka jest zupełnym tematem tabu: dziecko karcone jest za przejawy zainteresowania swoim ciałem,

z nastolatką nie rozmawia się o seksie, bo (według rodzica) zawsze jest na to jeszcze za wcześnie itd. Nie rzadko kończy się to potem brakiem akceptacji własnego ciała, a co za tym idzie problemami w łóżku. Bo jak tu się cieszyć wzajemną bliskością i płynącymi zewsząd doznaniami, kiedy my tak naprawdę nie znamy własnego ciała, bo do tej pory wstydziliśmy się go poznać, zbadać nasze reakcje.

Natomiast druga skrajność to fakt, że często nadmiernie uzależniamy, jakość i powodzenia naszego związku od udanego seksu (koniecznie każde zbliżenia zakończone spazmatycznym orgazmem kobiety, a najlepiej wspólnym orgazmem). Czy to wspaniałe poczucie bliskości

z drugim człowiek nie wydaje się Wam wtedy jakieś mechaniczne i wykalkulowane?

 

Ciało ciałem, ale czy nie sprowadzamy czasem wszystkiego do tylko biologiczno – cielesnych doznań? Czy w seksie chodzi głównie o to, żeby odmierzać te 5 cm od wejścia do pochwy w poszukiwaniu przedniej ściany i tam ukrytego punktu G. Na pewno należy poznawać swoje ciała, odkrywać to, co przynosi nam wzajemnie przyjemność, ale niech to idzie w parze

w budowaniu relacji, umacnianiu związku, również na płaszczyźnie emocjonalnej.

 

Zastanówmy się, czy w związku chodzi nam jedynie o wprawnych kochanków i kochanki,

i czy tylko to, chcemy im również ofiarować. Ile czasu poświęcamy na różnego rodzaju poradniki typu: „jak zadowolić kobietę”, czy też „ jej erogenna mapa ciała” a ile na rozmowę o tym jak lubimy się kochać, jaki dotyk sprawia nam przyjemność, czego się wstydzimy, lub czego nie akceptujemy?