Dlaczego nie potrafię się zmienić?

​

        Są ludzie, którzy lata całe „pracują nad sobą”, w terapiach, na warsztatach i szkoleniach, zmieniają psychologów na coachów, coachów na psychoterapeutów i potem znowu na innych „trenerów mentalnych”, a jednak jakby dalej stali w tym samym miejscu, zarówno w swoim odczuciu jak i obiektywnie, bo zmian w ich życiu, w związku czy w pracy po prostu nie widać.

Dlaczego tak się dzieje?  Podczas wielu lat prowadzenia terapii widzę parę powodów:

-Chcą zmian jedynie w swojej strefie komfortu, zmiany w teorii mają opanowane, ale praktycznie nie chcą ich wprowadzić w życie (oczywiście pacjenci mówią „nie mogę” zamiast bardziej świadomie „nie chcę). Co za tym idzie, skoro chcą tak naprawdę zostać w swojej strefie komfortu, stosują dalej uparcie „swoje” techniki radzenia sobie z problemem, zamiast tych nowych, które wypracowuje się w terapii, a jak mówił Jacek Walkiewicz: „Czasami jest tak, żeby cokolwiek w życiu zmienić, żeby cokolwiek się zmieniło, musimy zmienić wszystko (…), tak naprawdę tymi starymi metodami, nie można osiągnąć już nic nowego.”

- Paradoksalnie, chodząc na różne terapie i warsztaty i zmieniając co rusz terapeutów, chcą udowodnić, że im się nie da pomóc, że nie ma takiego terapeuty ani takiego podejścia w terapii, które byłyby dla nich (tkwi w tym oczywiście nuta narcystycznego poczucia wyjątkowości).

Na przeciwległym biegunie są zaś osoby, które znowu chodząc na te wszystkie terapie u różnych psychoterapeutów, chcą udowodnić sobie i światu, że są tak beznadziejne, we wszystkim co robią, że nawet najlepsi terapeuci i tworzone z nimi plany i cele są nie do osiągnięcia. Te osoby wszystko chcą, na wszystkie techniki w terapii się zgadzają, ale nie robią nic, aby sobie pomóc. I tutaj sprawdza się jedna z ważniejszych prawd psychoterapii, że „terapia pomaga tym, którzy chcą sobie pomóc, a nie tym, którzy chcą sobie udowodnić, ze im pomóc się nie da.” Hanna Samson