Dlaczego boimy się iść do psychologa? Mity i prawdy.

 

MIT: „Do psychologa chodzą tylko wariaci!”

Dla wielu osób przyjście do gabinetu psychologa to jak przyznanie się przed ludźmi i samym sobą: tak, oto mam problem natury psychicznej, czyli co – jestem świr, wariat, nienormalny?! Boją się przyklejenia tej łatki społecznej „wariata, tego

co chodzi do psychologa”. A przecież spotkania z psychologiem służą również samorozwojowi, ileż jest terapii ukierunkowanych niemal wyłącznie na poznawanie samego siebie, rozpoznanie i wzmacnianie swoich mocnych stron, zgłębianie własnego „ja”.

Ludzie wstydzą się także, że ktoś inny musi rozwiązywać ich problemy, że oni sami nie potrafią ogarnąć swojego życia czy psychiki. Uważają, że prośba o pomoc jest oznaka słabości. Przebrzmiewa też i zwątpienie – skoro ja siebie nie rozumiem, to jak może mnie zrozumieć obca osoba?! A przecież psycholog, choć nie przejrzy nikogo na wylot, zna mechanizmy powstawania zaburzeń, wie czego i gdzie szukać, często też widzi na pierwszy rzut oka jakby to można było naprostować, gdzie osoba popełnia błędy. Ale spokojnie, nie podaje wszystkiego na tacy, próbuje raczej naprowadzić, przedyskutować i wyjaśnić. Rzadko radzi się drugiemu człowiekowi wprost co ma robić. O wiele skuteczniejszą metodą jest omówienie różnych możliwych rozwiązań, i nikt tu nikomu nic nie narzuca, ani nie słucha biernie czekając jedynie aż pacjent się „wygada”.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

MIT: To nie leczenie tylko rozmowa („a pogadać to ja mogę z przyjacielem lub koleżanką”)

Często, nie tyle się boimy, co nie bardzo wierzymy w skuteczność jedynie rozmowy.

Bo rozmowa u psychologa - zdecydowanie tak, ale nie wcale taka jak z koleżanką. Po pierwsze, nie każda koleżanka czy kolega potrafi naprawdę słuchać. To trudna sztuka. Po drugie, psycholog trochę jak lustro daje możliwość przyjrzenia się samemu sobie, pokaże też trochę inną perspektywę, inny kąt odbicia naszej osobowości.

Rozmowa to jednak tylko początek. Przy wykorzystaniu wiedzy terapeutycznej i psychoterapeutycznej zaczyna się prawdziwe oddziaływanie lecznicze. Cała gama technik ukierunkowanych na poprawę samopoczucie, proces zmiany, rozumienia samego siebie.

Psycholog leczy słowem, ale i zdrowym kontaktem. Nieraz nasze relacje z innymi są często tak toksyczne i pełne manipulacji, że niemal nie doświadczamy normalnego kontaktu z drugim człowiekiem. Ciągle w coś gramy, udajemy, zatracamy się w nieszczerych rozmowach zapominając o prawdziwych emocjach. Nawet nie odczuwamy potrzeby ich wyrażania!

 

MIT: „Przyjaciel za pieniądze”

Pokutuje gdzieś przekonanie, że do psychologia idzie ten, który nie ma tak naprawdę przyjaciela, z którym mógłby porozmawiać o rozterkach. Musi więc za taką „przyjacielską usługę” zapłacić. A psycholog absolutnie do przyjaźni z pacjentem nie dąży, w terapii nawet nie trzeba koniecznie lubić swojego terapeuty, bo psycholog jest do pomocy, a nie do lubienia,  choć na pewno lepiej się pracuje z osoba, którą darzymy sympatią. Jednak ta specyficzna więź, która tworzy się pomiędzy pacjentem a psychologiem (psychoterapeutą) mimo, że nie jest przyjaźnią, opiera się na głębokich zaufaniu, poczuciu bezpieczeństwa, nadziei, i nie zostanie zerwana w momencie gdy pacjent przestaje płacić „za usługę”. To nie o pieniądze tylko chodzi, mimo że psycholog to przecież zawód i źródło utrzymania. W momencie podjęcia terapii, obie strony się do czegoś zobowiązują, a terapie należy zakończyć, nawet jeśli sytuacja finansowa pacjenta się zmieniła.

 

​

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

MIT: „Jak na spowiedzi - muszę powiedzieć wszystko”

Myślę, że mało jest takich psychologów, którzy łudzą się jeszcze, że pacjent powie im wszystko. Ludzie zbyt obawiają się, że ich prywatność zostanie naruszona, a ich słabość wykorzystana. Boimy się też manipulacji, bo obecnie towarzyszy nam wręcz na każdym kroku.

Oczywiście im większa szczerość, tym łatwiej dotrzeć do źródła problemów, ale na takie zaufanie pacjenta trzeba sobie zapracować, a często można mu już pomóc pokazując samą metodę i technikę pracy z samym sobą, aby później mógł ją wykorzystać w innych sytuacjach, być może tych naprawdę problematycznych. Także, nie zawsze trzeba mówić o wszystkim. Mądry psycholog podążą za swoim pacjentem, czeka więc, kiedy będzie on gotowy na poruszenie głębszych tematów, kiedy sam będzie pragnął zmiany i zacznie do niej dążyć.

 

MIT: „Co on sobie o mnie pomyśli?”

Pierwsza zasada, powtarzana przez psychologów i terapeutów jak mantra: nie oceniać! I do tego się stosujemy. Szukamy rozwiązania problemu, przyczyn, skutków, a przede wszystkim zrozumienia pacjenta. Drugiego człowieka się akceptuje takim jaki jest (akceptacja bezwarunkowa) i nie ingeruje się w jego sprawy, gdy on sobie tego nie życzy.