A jakie jest według niego szczęśliwe dziecko? Przede wszystkim kochające, odważne i niedogmatyczne. Nie boi się zadawać pytań, myśleć i mieć własne zdanie. Swobodnie i radośnie porusza się po świecie, jest pełne energii i w pełni korzysta ze swoich możliwości.

Po takim opisie, każdy z nas dojdzie chyba do wniosku, że daleko mu było do szczęśliwego dziecka, czyli rodzice nie byli dość szczęśliwi,  że my tacy nie jesteśmy? Czy są w ogóle takie dzieci? Katarzyna Miller jeżdżąc na swoje warsztaty z kobietami zadaje proste pytanie:

Która z Was tutaj miała/ma szczęśliwą matkę? Na około 500 osób, 5 podniosło rękę do góry.  Szczęśliwych dzieci jest mało,

bo brakuje szczęśliwych rodziców.

​

Aż się nasuwa pytanie, jaki sens ma utrzymywanie „sztucznych małżeństw” dla dobra dzieci, skoro nieszczęśliwi ludzie nie potrafią wychować szczęśliwych dzieci?! Naprawdę liczymy na to, że dzieci tego „nie widzą”, bo się przy nich nie kłócimy?

​

Eichelberger twierdzi, że szczęśliwe dziecko będzie w przyszłości szczęśliwym dorosłym: „Jeśli przez pierwszych dziesięć lat życia nie przydarzy się dziecku nic szczególnie raniącego, jeśli przez te lata nie będzie poddawane systematycznej „toksycznej obróbce”, ma szanse na to, żeby zasymilować wszelkie trudności (…)” czyli poradzić sobie w życiu bez naruszania swojego potencjału do bycia szczęśliwym, do przeżywania szczęścia bez względu na to, co te życiu mu przyniesie. A czyż nie tego pragniemy dla swoich dzieci?