Więźniowie samych siebie –

o tym co naprawdę w życiu „musimy” i co „powinniśmy”.

 

Wiezienie, to nie tylko kraty, to również mury z utartych schematów i powinności jak winniśmy żyć, a jak nie.

 

Jak często robisz w życiu to, czego tak naprawdę nie chcesz? 

Tłumaczysz sobie „muszę” lub słyszysz od innych „tak należy”, „powinieneś”? A zastanawiałeś się kiedyś, co tak naprawdę w życiu musimy? A co powiesz na takie twierdzenie: „Jedyną rzeczą, jaką w życiu musimy – to umrzeć”?

Na śmierć faktycznie nie mamy wpływu, ale czy cała reszta „przymusów” to nie po prostu nasze wybory? W końcu,  do pracy wcale nie musimy chodzić, zmywać też nie musimy, ani gotować.

Konsekwencje nie robienia pewnych rzeczy są oczywiście dla wszystkich jasne, ale chodzi o samą świadomość, że nie jesteśmy zmuszani, tylko robimy coś bo chcemy. Chcemy zarobić w pracy, żeby utrzymać rodzinę czy pojechać na urlop, zmywamy, bo lubimy porządek itd. A gdy już w pełni uświadomimy sobie wolność wyboru, możemy dać sobie prawo rezygnacji z wielu rzeczy, których szczerze robić nie chcemy.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Słowo „muszę” działa demotywująco na naszą psychikę.

Budzi w nas uczucie sprzeciwu, bezwolności, złości i oporu. Gdy czujemy się zmuszani to naturalnie będzie się w nas rodził bunt, bo jak mówisz „muszę” czujesz się jak ofiara, której odebrano kontrolę i wolność wyboru. Sprawdź, jak inaczej się poczujesz gdy uświadomisz sobie, że to co „musisz” robić codziennie to w rzeczywistości Twoje własne wybory, spróbuj zamienić słowo „muszę” na „nie lubię tego zadania, ale decyduje się to robić, aby osiągnąć to czego chcę…” albo „robię to, aby uniknąć tego, czego jeszcze bardziej nie lubię (np. wyłączenia prądu, gdy nie będzie z czego zapłacić rachunków). Na pierwszy rzut oka, jest to nic nie znacząca zamiana słów, jednak w dłuższej perspektywie, to już nie tylko słowa, ale konkretne emocje i postawa idącą za nimi.

Zbyt często sami narzucamy sobie przymusy w życiu, a gdy przez wiele lat je w sobie utrwalamy, zapominamy z czasem, że były to nasze wybory. Na szczęście, skoro sami tak wybraliśmy, sami też możemy zrezygnować!

 

Drugim piętnem jest silnie zakorzenione przeświadczenie „powinno się”

Powinno się wyjść za mąż przed 30, powinienem osiągnąć sukces, skoro tyle pracowałem (tak jakby świat był sprawiedliwy) itp. A gdy w życiu nie dzieje się tak jak „powinno” mamy poczucie niesprawiedliwości i zawodu, gnębią nas myśli typu: „coś ze mną nie w porządku” „tak być nie powinno”. Zupełnie niesłusznie, sami ograniczamy się schematami i wierzymy w nie, mimo, że czasem stoją zupełnie w sprzeczności z życiem. Bo dlaczego mam się czuć gorsza, bo nie wyszłam za mąż przed 30, dlaczego powinnam skończyć studia wyższe, bo tego chce moja rodzina, bo tak należy i powinno się? Gdy przez większość życia robimy coś co powinniśmy, a wcale nie chcemy, lub oczekujemy czegoś od świata, bo dobrym i pracowitym ludziom się należy, możemy doznać prawdziwego zawodu.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

Światem nie rządzą takie reguły. To, że czegoś naprawdę pragniemy, nie oznacza, że to dostaniemy. I mimo, że większość z nas dostrzega logiczność tego zdania, i tak skłonni jesteśmy wierzyć w pozytywne myślenie i magię słowa „chcę”. Bo jeśli czegoś wystarczająco mocno pragnę i wiem, że moje postępowanie jest słuszne, a wszystkie moje wysiłki zmierzają do osiągnięcia tego czego chcę, to powinno to nastąpić, prawda?

​