W bólu wspomnień.

Co nam daje, a co odbiera życie przeszłością?

 

Przeszłość. Na ile ma realny wpływ na nasze teraźniejsze życie? Czy determinuje je całkowicie, czy może wystarczy powiedzieć sobie koniec, to już było i minęło, odcinam się od tego i od teraz żyje …bez przeszłości?

 

Czy przeszłość jest ważna?

Tak, myślę, że jest bardzo ważna. Gdyż nasze problemy są „algebraiczną sumą wszystkiego,

co się stało, ale również tego, co się nie stało w przeszłości”. Przeszłość wpływa na nas poprzez wspomnienia. Jednak

czy to oznacza, że osoba ciężko doświadczona przez życie nie może być szczęśliwa?

 

Do wielu cierpiących osób nie dociera prosty a zarazem ratujący je fakt, że wcale nie muszą teraz odczuwać bólu, smutku, przygnębienia, tylko dlatego, że odczuwali je w przeszłości! Gdy to odkryją, zmienią swoje życie. I zamiast namiętnie gnębić się przeszłością mogą w pełni czerpać z potencjalnie szczęśliwej teraźniejszości, z tego co dzieje się tu i teraz.

 

Na szczęście możemy wybrać, na jakich wspomnieniach z przeszłości chcemy się skupić, którymi pragniemy

się motywować, a którymi utwierdzić w przekonaniu, że życie potrafi jedynie źle się z nami obchodzić. Często zapominamy, że to my decydujemy, które zdarzenia z przeszłości mają teraz na nas wpływać i w jakim stopniu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

 

​

​

​

A co gdy spotkało nas w życiu zdecydowanie więcej zła niż dobra, a o pozytywne wspomnienia trudno? Gdy naprawdę jesteśmy przekonani, że nie mamy przyjemnej, wartej wspominania przeszłości?

Wówczas trzeba sobie tą przeszłość stworzyć. A jak? Tworząc samemu szczęśliwą przyszłość, po to by później

ją wspominać i cieszyć się nią za każdym razem, gdy tylko będziemy tego pragnąć. Bo „Dzisiaj jest dla każdego przeszłością jutra”! A przecież przeszłość dnia dzisiejszego jest tak samo ważna, realna i zasługującą na to by ją wspominać, jak przeszłość dnia wczorajszego czy ubiegłego roku. 

 

Czy można żyć bez przeszłości?

Można, ale jest to trudne. Zauważmy ile osób szuka swoich korzeni, pragnie i potrzebuje tego. A szukając ich, szukają właśnie swojej przeszłości. Gdyż tworzy ona naszą tożsamość. Ileż jest dorastających młodych ludzi, chociażby z domów dziecka, szukających swych biologicznych rodziców? Pragną przeszłości, mimo iż jest ona dla nich bardzo bolesna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

​

Wspominać bolesną przeszłość czy nie wspominać?

Niektórzy mówią, że w tym bagnie znowu grzebać się nie będą. I tak to niczego nie zmieni. Często stosują mechanizm zaprzeczenia, aby normalnie funkcjonować. Ich zaprzeczenie przypomina mi trochę dziecięcą grę: zakrywam oczka rękami – nie ma mnie (nie widzisz mnie), odkrywam – znowu jestem.

Mają oni wrażenie, że jeśli będą udawać, że coś się nie wydarzyło, to naprawdę nie miało to miejsca, a skoro się nie wydarzyło, to nie może ich już zranić. Niestety, tak to nie działa.

Zaprzeczając przeszłości odbieramy sobie szansę na zredukowanie dawnego bólu, zyskanie zrozumienia i wglądu

w nasze emocje i zachowania. Bo tak właśnie działa wspominanie bolesnej przeszłości, opowiadanie o niej, zwierzanie się

z niej. Ból wspomnień w końcu łagodnieje, redukujemy np. dziecięce lęki i emocje związane z danym wydarzeniem, mamy możliwość obejrzenia danego wspomnienia z perspektywy osoby dorosłej. Odnajdujemy wówczas dorosłą prawdę o swych dziecięcych doświadczeniach.

Odpowiem więc tak: przeszłością nie należy żyć, ale ją wspominać, ona zawsze czeka na to by ją wspominać

i doświadczać tak nieszczęśliwie lub tak szczęśliwie, jak tylko tego pragniemy.

 

Chciałabym zakończyć zasłyszanymi w pewnym filmie słowami, które moim zdaniem pokazują nasz wolny wybór tego czego pragniemy doświadczać, jak i ważność w życiu zarówno przeszłości, teraźniejszości i przyszłości:

 

„Każdy z nas posiada swój wehikuł czasu. W przeszłość przenoszą nas wspomnienia, a w przyszłość marzenia”.