Gdzie chowają się emocje?

 

Zamiatamy emocje pod dywan, albo upychamy jak ubrania w szafie, a gdy ją w końcu kiedyś otwieramy, wszystko sypie nam się na głowę.

 

Gdy emocje zablokowane są w naszym ciele powodują wiele zaburzeń

A że nie jesteśmy tego świadomi szukamy źródła problemów gdzie indziej i dlatego często nieskutecznie. 

Emocje związane z traumami (takimi np. jak wypadki samochodowe, napady) i w tym ogromne pokłady nieprzeżytego lęku odnajdujemy w chorobach skóry na przykład w liszaju, stłumioną agresję w łuszczycy, nieuświadomione odrzucenie staję się zaś zaczątkiem atopowego zapalenia skóry. Pod przykrywką bólu głowy gromadzą się wszystkie stresy i napięcia dnia codziennego.

Przerażanie i obawa przed tym, co nowe i nieznanie ma w zwyczaju kamuflować się w postaci chorób żołądka, niestrawność powodowana jest ciągłym niepokojem i lękami, a część chorób kobiecych ma związek z wyrzeczeniem się siebie i odrzuceniem swojej kobiecości.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nieprzeżyty lęk ma tendencje zagnieżdżać się w brzuchu

Stąd między innymi biegunki, bo tak naprawdę brzuch to nasz drugi mózg, jeśli chodzi o emocje. To w jego dolnej części znajduje się ośrodek reagowania na stres, to dzięki niemu odczuwamy „motylki w brzuchu”. To właśnie on odpowiedzialny jest za tak wiele uczuć i emocji, a my co robimy? Napinamy go, ściskamy, wciągamy, gnieciemy paskami, a gdy daje nam znać, że coś nie tak, że już za dużo lęku i stresu, my zamiast go posłuchać, zagłuszamy lekami przeciwbólowymi.

 

Emocje uwięzione są w ciele, na nasze własne życzenie. Po bolesnych wydarzeniach życiowych tłumimy je w sobie, odcinamy się od nich, próbując „nie myśleć”, odwracać uwagę, racjonalizować, a nawet obracać w żart, bo „już lepiej się śmiać niż płakać”. To wszystko ma nas uchronić przed bólem, ale wmawianie sobie „ nie czuję” nie oznacza, że tych emocji już nie ma, nasza podświadomość nie pozwoli o nich zapomnieć.

​

Emocje muszą zostać przeżyte

Nazwane, wypowiedziane na głos, inaczej nigdy się od nich nie uwolnimy.

Ludzie wokół nas nie ułatwiają tego, po śmierci bliskiego już po miesiącu mówią: „weź się w garść, trzeba żyć dalej, nie można się wiecznie smucić itd.” Tym samym odmawiają nam prawa przeżycia rozpaczy i smutku do końca, w efekcie i my pod ich presja, sami sobie to prawo odbieramy. Spychamy emocje i pozornie wracamy do tak zwanej normalności.

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

 

Jak dotrzeć do zablokowanych emocji?

Zacznij od postawienia sobie następujących pytań: z jakich 3 emocji najłatwiej ci się zwierzyć innym ludziom, a jakich

3 uczuć najtrudniej Ci doświadczać i mówić o nich, oraz, na końcu, zastanów się co robisz, aby bronić się przed doświadczeniem tych uczuć?  

 

Dalsza praca jest często już na terapii. Jednak na co dzień też możemy dużo zrobić, wsłuchujmy się w swój organizm,

on mówi co go boli, nie wciągajmy ciągle brzucha i choć raz dziennie połóżmy się na plecach i głęboko pooddychajmy, dopuszczamy w ten sposób emocje z naszego „drugiego mózgu”  -brzucha. Nie oglądajmy się na innych i dajmy sobie prawo do przeżywania emocji, tak długo i tak głęboko jak tego potrzebujemy.

​

W codziennej pracy z pacjentami często spotykam się z nieprzepracowanymi traumami , które po dłuższym czasie objawiają się w postaci lęków, nerwicy natręctw, napadów paniki czy psychodermatoz. Po co czekać i utrwalać w ciele zablokowane emocje?  Pomoc psychologa dostępna jest nie tylko w gabinecie stacjonarnym, również skutecznie nad takimi problemami pracujemy online do czego gorąco zachęcam.