Jak wychować asertywne dziecko?

 

Asertywność to nie tylko modne ostatnio hasło, to ważna umiejętność społeczna, którą należy kształcić już od najmłodszych lat. Dlaczego? Bo to właśnie dzięki asertywności Twoje dziecko odmówi w szkole zjedzenia chipsów czy hamburgera, a w przyszłości wzięcia narkotyków!

 

Asertywność to nie jedynie mówienie NIE

To przede wszystkim mówienie o swoich potrzebach, zachowanie się w zgodzie z samym sobą. Ucząc się asertywności dziecko staje się pewniejsze siebie, swojej indywidualności i wyjątkowości. Asertywność to wyznaczanie granic w kontaktach z innymi ludźmi, „to mi się podoba, a to nie”, skoro mi się nie podoba, nie godzę się na to, odmawiam! Jeśli dziecko nie wyznaczy tej granicy w grupie rówieśniczej, to grupa zrobi to za niego, dyktując dziecku, co i jak ma robić.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Jak uczyć asertywności?

Rodzicielski przykład

Przede wszystkim własny przykład. Bo jeśli my sami mamy problemy z zachowaniami asertywnymi i inni po prostu wchodzą nam na głowę, to trudno oczekiwać, że nasze dziecko będzie inne. Tylko asertywny rodzic wychowa asertywne dziecko. Bądźmy więc również asertywni w stosunku do własnych dzieci. Mówmy otwarcie czego sami pragniemy i dlaczego odmawiamy pewnych rzeczy, o które proszą nasze dzieci. Sztuka „odmawiania” jest kluczowa w kształceniu asertywności. Za odmową zawsze musi iść jasny, konkretny argument, powód odmowy, nie w stylu „nie, bo nie” lub „bo ja tak mówię i kropka”.

 

Na drugim miejscu po asertywnym przykładzie, jest szacunek! Wymagajmy więc szacunku ale i okazujmy go względem naszych dzieci, bo niesamowicie krzywdząca jest postawa typu „ryby i dzieci głosu nie mają”. Dzieci mają prawą kształtować swoją niezależność, a pierwsze próby asertywności kierować właśnie ku rodzicom. Mają prawo wyrażać, co myślą, czują, czego oczekują. Zachęcajmy dzieci do dzielenia się opiniami i przemyśleniami, dyskutujmy z nimi! Pozwalajmy również na podejmowanie własnych decyzji (oczywiście stosowanie do wieku i sytuacji). Chce ubrać różową sukienkę, niech tak zrobi, nie ma dziś ochoty na jedzenie mięsa, niech nie je. Inaczej nie wykształcimy w nich poczucia własnej wartości, szacunku do samego siebie, własnego zdania.

 

Zdrowy egoizm

Uczmy dzieci zdrowego egoizmu! Tego, że jego potrzeby i pragnienia są ważne! Typowym przykładem jak zabić zawczasu asertywność u dziecka jest tzw. sytuacja z piaskownicy. Gdy rodzice karząc dzielić się zabawkami lekceważą przy tym ostentacyjnie potrzeby własnego dziecka. Dają mu prosty komunikat – jeśli ktoś coś chce od Ciebie, to musisz mu to dać, (nawet jeśli to twoja zabawka!). Jak w przyszłości ten człowiek ma komuś odmówić skoro od najmłodszych lat był za to karany? Uczymy dziecko, że gdy będzie dzieliło się zabawkami z innymi to będzie lubiane. Ale zapominamy mu wspomnieć, że ma też prawo do swojej własności. Dziecko zbyt empatyczne staje się w końcu uległe, a tę jego „uprzejmość” będą nadużywały najpierw inne dzieci, a później w końcu ich szef w pracy.

Dziecko ma prawno powiedzieć „nie”, a my nie musimy go od razu wkładać w schemat, „powinieneś”, „tak nie wypada”. Dlaczego uczymy dziecko, że jego uczucia i potrzeby są mniej ważne dla rodzica niż uczucia innych dzieci?

Także, często z obawy, że wychowamy egoistę, wynika to, że wychowujemy w końcu człowieka uległego!

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

​

​

​

Co zabija asertywność u dziecka?

Krytyka, umniejszanie osiągnięć i sukcesów, porównywaniem do innych, wyśmiewanie ( w tym ironia i sarkazm, których dzieci nie rozumieją!), wpajanie, że potrzeby innych są ważniejsze od własnych, że należy, „wypada” coś robić nawet kosztem własnych pragnień. Niedopuszczalne jest wręcz faworyzowanie dzieci wśród rodzeństwa i ten niestety typowy wzorzec, żeby starsze dziecko ustępowało młodszemu. Dlaczego ten starszy ma żyć w przekonaniu, że jego potrzeby są mniej ważne dla rodzica, podczas gdy w młodszym rośnie niezdrowy egoizm dziecka, któremu wszystko się należy?! To prosta droga nie tylko to braku asertywności, ale i zazdrości, a nawet nienawiści pomiędzy rodzeństwem.

​

Asertywne dziecko jest chwalone, obdarzone przez rodziców zaufaniem, wie jakie są jego mocne strony, bo rodzice mu

o tym mówią. Nie boi się w sposób bezpośredni mówić o swoich emocjach, nawet tych negatywnych, bo wie, że jest przez rodzica w pełni akceptowane. Broni swoich granic dzięki czemu może oprzeć się wpływom innych ludzi. 

​

Jeśli czujesz, że sam masz problemy z asertywnością i tym bardziej nie wiesz jak uczyć jej własnego dziecka, skontaktuj się z psychologiem. Wygodną formą są porady psychologiczne online, czat z psychologiem lub nawet psycholog na telefon. A podczas indywidualnej konsultacji z psychologiem możesz zasięgnąć porady dotyczącej Twojego dziecka i jego konkretnych problemów.